Tuż po odzyskaniu niepodległości przez Polskę rozpoczął się trudny proces scalania ziem i systemów trzech zaborów. W obiegu były wówczas waluty wprowadzone przez Cesarstwo Niemieckie, Austro-Węgry i Cesarstwo Rosyjskie oraz marka polska (wprowadzona w grudniu 1916 r. w Generalnym Gubernatorstwie Warszawskim). Emisją marki zajmowała się Polska Krajowa Kasa Pożyczkowa, która 11 listopada 1918 r. przeszła w polskie ręce. W styczniu 1920 r. marka polska oficjalnie stała się prawnym środkiem płatniczym na terenie RP. Był to dla naszej gospodarki trudny czas – ok. 60% budżetu pochłaniały wydatki wojskowe, wciąż trwały walki o granice, dlatego rząd zaciągał kredyty i korzystał z pożyczek. Sytuacja marki polskiej nie była dobra.

W „Kurjerze Zagłębia” z 2 lipca 1920 r. czytamy, że Polska Krajowa Kasa Pożyczkowa w kwietniu wyemitowała ponad 5295 mln marek (dla porównania: w styczniu – 1581 mln). W maju na szczęście emisja spadła do 1748 mln. Jak twierdzi autor artykułu, obniżenie emisji nie może być jednak wystarczającym dowodem poprawy sytuacji gospodarczej kraju. Sam fakt zwolnienia zatrważającego dotąd tempa inflacji niezawodnie z zadowoleniem przyjąć trzeba – pisano w „Kurjerze”.

Niestety kolejne miesiące i lata pokazały, że hiperinflacja powodowała wzrost cen niemal z dnia na dzień. Szybki spadek wartości pieniądza dotykał szczególnie tych, którzy utrzymywali się z pensji, m.in. robotników czy urzędników. Choć w 1921 r. realna wartość płac osiągnęła najwyższy poziom od czasu odzyskania niepodległości, dwa lata później zmalała już niemal o połowę. Uzdrowieniem finansów państwa i reformą walutową miał się zająć powołany 19 grudnia 1923 r. pozaparlamentarny gabinet, na czele którego stanął Władysław Grabski.

Cały numer „Kurjera Zagłębia” z 2 lipca 1920 r. znajdziesz w serwisie Polona.